DÜŞÜMDE, KENDİ DÜŞÜMÜ SEYREDİYORUM–Esat KORKMAZ

Gece görülen düş ve gündüz görülen düş: Gece görülen düş, akıl bedeni terk ettiğinde devreye girer, gündüz düşü ise akıl tutsak alındığında.

Zamanını düş görmeden-düş kurmadan geçirenler, günlerinin kölesi olur, derler: Düşümde oturmuş, kendi düşümü seyrediyorum: Oh be diyorum, günümün kölesi olmaktan kurtuldum.

Düşümün yönetmenine –Benim düşümde bana da bir rol ver, diye yalvarıyorum. Nuh diyor ama peygamber demiyor. –Ah bir uyanık olsam, ben sana gösteririm, diye söyleniyorum kendi kendime.

Seçeneksizlik içinde kıvranırken içimden bir ses: -Uyanık beyne görev dışarıdan, uykudaki beyne ise görev içeriden verilir; boşuna çabalama konumun uygun değil, otur oturduğun yerde ve kendi düşünü seyret, diyor. Geceyi yarına bağlamak adına, sesimi kesiyorum ve seyrediyorum.

Bu kâbus gecenin sabahında, hiç beklenmedik bir şey oldu: Düşüme çarptım; -pardon, dedim. İnanmayacaksınız ama tanıyamadım; gözden yitmek üzereyken hatırladım, bağırdım, nafile: Duymadı, durmadı.